Op een middag in oktober word ik gebeld door een man die samen met zijn vriend op vakantie is op een Spaans eiland. Helaas heeft hij een trieste boodschap. Zijn vriend is die ochtend onverwachts overleden. Ik merk dat het nog niet helemaal tot hem is doorgedrongen. Heel begrijpelijk zo kort nadat het gebeurd is. Aan ons de taak om de man en de familie in Nederland bij te staan bij alle formaliteiten die komen kijken bij een overlijden in het buitenland.
Als de volgende dag het nieuws wat meer is ingedaald komen de vragen. ‘Hoe moeten we het overlijden doorgeven bij de gemeente, hoe en wanneer komt hij weer terug in Nederland, is er een verzekering voor? Ondanks de verdrietige situatie, voelt het goed om de nabestaanden te kunnen helpen met al hun vragen. Hun zorg over de terugkeer naar Nederland kan ik snel wegnemen. Alles wat we hiervoor moeten regelen valt binnen de verzekering.
In korte tijd hebben we intensief contact met zowel de vriend als de familie van de overleden man. Op een gegeven moment merk ik dat ze behoefte hebben iets informeler met ons om te gaan. Er wordt zelfs gelachen aan de telefoon.’We beginnen al aardig aan jullie gehecht te raken’, laten ze me tijdens een van de gesprekken weten. Het is fijn te horen dat ze onze hulp en steun waarderen. Dat doet me goed.
Een week later zijn alle formaliteiten afgerond en kunnen we het lichaam van de overleden man naar Nederland vervoeren. Ook de terugreis van zijn partner wordt door ons geregeld. Als ze allebei weer terug zijn zit ons werk erop. Het intensieve contact dat we de met de nabestaanden hadden is ineens voorbij. Maar toch kunnen we deze hulpvraag op een prachtige manier afsluiten. De familie stuurt ons namelijk nog een mail met daarin het mooiste compliment dat je wat mij betreft als hulpverlener kunt krijgen: ‘In het leven zijn we een nummer, bij jullie zijn we weer mens’.
